Część 1.

Marisa siedziała związana na krześle. Wszędzie czuć było dym mieszający się z odorem śmierci. Wokół panowała nieprzenikniona ciemność. Nie można było nic dostrzec, a dziewczyna myślała w pierwszej chwili, że umarła, lub- co dla niej byłoby zdecydowanie gorsze- została pogrzebana żywcem. Zaraz jednak z ulgą stwierdziła, że nie jest pod ziemią, a przynajmniej jej nie czuje. W przekonaniu utwierdził ją odgłos trzaskania drzwiami. Zamarła.

Mężczyzna, który stanął przed nią wyglądał upiornie, a duże, czarne skrzydła dodawały mu dostojności, mimo że w normalnych okolicznościach dziewczyna zapewne by je wyśmiała. Jednak tym razem nawet małe różki, które dostrzegła między jego włosami nie wydały jej się zabawne. Było w nim coś przerażającego, co sprawiło, że Marisie nagle zrobiło się niewiarygodnie gorąco. Próbowała się poruszyć, co jednak skutecznie utrudniały jej więzy założone na nadgarstkach i kostkach. Skupiając się na luzowaniu ich, nie zauważyła jak do mężczyzny stojącego przed nią podeszli dwaj jego towarzysze. Uderzyło ją ich podobieństwo do upiora. Wyglądali niemal jednakowo, różniło ich tylko ubranie, bo twarze ukryte były w cieniu.

Dziewczyna podniosła wzrok i spojrzała na tego, który najwyraźniej był z tej trójki najważniejszy. W pomieszczeniu było ciemno, więc nie mogła dostrzec jego twarzy. Zamiast tego napotkała jego oczy. Puste, czarne jak smoła, pełne nienawiści oczy. Przeszedł ją dreszcz. Nagle poczuła się naga, jakby potrafił odczytać z jej twarzy wszystkie emocje, które nią targały, zajrzeć w głąb jej umysłu i zobaczyć wszystkie myśli, które tak usilnie próbowała od siebie odeprzeć. Czego on chce?- myślała gorączkowo, zastanawiając się, czy to usłyszał.

Ukradkiem zerknęła na dwóch pozostałych i przez chwilę zdawało jej się, że też na nią patrzą, ale już po chwili ich twarze wróciły do cienia. Próbowała rozejrzeć się po pokoju, jednak nikogo nie widziała, było zbyt ciemno. Nie znaczyło to wcale, że nikt nie obserwował ich z głębi pokoju. Tak bardzo starała się dojrzeć coś, cokolwiek w kątach, niestety nie potrafiła. Zaczęła zastanawiać się, jak w ogóle ktokolwiek mógł widzieć coś w takiej ciemności. Jak ktoś mógł z własnej woli tam wejść? Gdyby mogła już w pierwszej chwili wybiegłaby stamtąd z krzykiem. Tylko że nie mogła, bo ktoś ją związał. Nie pamiętała nawet jak się tam znalazła ani co tam robiła. Z każdą minutą jej strach stawał się silniejszy, a niewiedza doprowadzała ją do szału. Co to w ogóle za miejsce? Kim są ci ludzie?- rozbrzmiewało w jej głowie, sprawiając, że czuła się coraz gorzej. Nie miała pojęcia do czego może być im potrzebna. Była tylko zwyczajną szesnastolatką! Ale wtedy wcale o tym nie myślała. Nie obchodziło ją ile ma lat, a gdyby ktoś ją wtedy o to spytał, nie byłaby pewna, czy potrafi mu odpowiedzieć.

Oczekiwanie i niepewność były torturą. „Związali mnie i zamknęli tutaj, żeby na mnie popatrzeć?!”- wrzeszczała w myślach.- „Niech zaczną mówić, bo czuję się jak zwierzę na pokaz. Wiem już jak się czują zwierzęta w zoo”- przemknęło jej przez głowę. Gdy znów spojrzała w oczy upiora, wciąż nie było tam nic, oprócz... „Rozbawienia?”- zdziwiła się dziewczyna. Wiedziała już, że to nie skończy się dla niej dobrze. „Co mogą mi zrobić?”- usiłowała dodać sobie odwagi. Ale prawda była taka, że mogli zrobić jej bardzo wiele. Próbowała o tym nie myśleć, ale gdy zobaczyła, jak światło odbija się od czegoś co pierwszy z mężczyzn miał przyczepione u pasa, straciła resztki odwagi. „ To nóż.”- pomyślała.- „ Nie, to nie tylko nóż. To sztylet.”- poprawiła się.- „Ale do czego mu...”- nie dokończyła. Ta myśl była zbyt straszna.

Mężczyzna, u którego dostrzegła sztylet, był również tym, który wszedł do pokoju jako pierwszy. To jego oczy tak bardzo przerażały dziewczynę. Upiór zbliżył się do niej o kolejny krok i zaczerpnął powietrza.
- Witaj, Mariso, słońce. Jak się czujesz?- zapytał tonem luźnej pogawędki. To właśnie lekki sposób, w jaki mówił, tak ja zdenerwował, że część jej odwagi wróciła.
- A jak mam się czuć?- warknęła.
Rozmówca przyjrzał się jej uważnie i powoli pokręcił głową. Widać było, że nieźle się bawi.
- Spokojnie, czy musimy zaczynać w ten sposób? Nie możemy być przyjaciółmi?- zapytał spokojnie, jednak mimo jego starań, Marisa od razu dostrzegła, że przyjaźń nie ma dla niego znaczenia. On chciał jedynie przekonać ją do siebie, co ułatwiłoby mu zrobienie...tego co zamierzał zrobić, cokolwiek by to nie było.
- Przyjaciółmi?- prychnęła z niedowierzaniem, żeby dać mu do zrozumienia, że go przejrzała.- Wiesz w ogóle co to znaczy? Przyjaźń?- zapytała, mimo że nie oczekiwała od niego odpowiedzi. Tak jak myślała, jego twarz od razu się zmieniła. Sztuczny uśmiech zniknął, a w jego oczach pojawił się gniew.
- Dobrze, przejdźmy od razu do rzeczy, ale pamiętaj, że to był twój wybór- zapowiedział, tracąc panowanie nad sobą.- Gdzie są pióra?!- ryknął.
Dziewczyna zawahała się.
- Nie wiem o czym mówisz, naprawdę, nie wiem- odpowiedziała ostrożnie.
Przez chwilę wydawało się, że mężczyzna wyjdzie i zatrzaśnie drzwi. One jednak uniósł rękę, a następnie... Krzyknęła, gdy ją policzkował, po czym zakrztusiła się własną krwią. Gdy podniosła głowę by na niego spojrzeć, osłupiała. W porównaniu z tym co widziała w jego oczach teraz, rozbawienie czy gniew wydawało się czymś zwyczajnym. Dostrzegła prawdziwą, czystą nienawiść, płomienie, rażące ją gdy patrzyła i szał, którego nawet nie starał się ukryć czy choćby stłumić.
-Kiedy zadaję ci pytanie, masz odpowiadać!- wrzasnął i kopnął ją w kostkę.
Chwycił jej ramię i uniósł.
- Czy wyraziłem się jasno?- zapytał gniewnie.
- Nie dotykaj mnie- powiedziała, zanim zdążyła ugryźć się w język. Mężczyzna popchnął ja z powrotem na krzesło, po czym wziął do ręki jakiś przedmiot i rzucił nim o ścianę. Kiedy ten się roztrzaskał, zwrócił się w stronę Marisy.
- Jeśli zaraz mi nie powiesz, gdzie jest szkatułka, czekają się gorsze rzeczy od dotykania.
Dziewczyna zadrżała i opuściła głowę, jakby w ten sposób mogła od niego uciec. Zaraz jednak wyprostowała się, nie chcąc pokazywać strachu ani słabości. Upiór podszedł o krok bliżej, wyciągając przy tym zza pasa sztylet, który Marisa dostrzegła już wcześniej. Podwinął rękaw płaszcza i przyłożył broń do jej szyi i uśmiechnął się. Nie był to jednak przyjazny, ciepły uśmiech, tylko zimny, pełen nienawiści grymas.
- O wiele gorsze- stwierdził, po czym chwycił rękojeść mocniej i pewniej.
I pchnął ostrze.